Toen ik mijn eerste kale plekken kreeg, was ik daar non-stop mee bezig. Werden ze groter, kwamen er meer bij? Aan iedereen die dichtbij me stond, vroeg ik hoe erg het was. Natuurlijk wilde ik niets liever dan horen dat het allemaal wel meeviel, maar alléén als dat ook echt zo was. De waarheid was dat het steeds erger werd – dat zag ik zelf heel goed. Toch probeerden veel vriendinnetjes me gerust te stellen, door te zeggen dat het niet zo erg was als ik dacht. Dat deden ze natuurlijk met de allerbeste bedoelingen, maar ze bereikten er eigenlijk juist het tegenovergestelde mee. Ik dacht dat ik doordraaide: zat ik me dan echt zo aan te stellen?
Een week of twee nadat de ellende begon, vroeg ik een vriendinnetje naar haar mening. ‘Wil je een eerlijk antwoord?’, vroeg ze. ‘Héél graag!’, riep ik. Zij was de eerste die me durfde te vertellen dat mijn plekken niet meer te verbergen waren en dat het er eigenlijk niet meer uitzag. Het deed wel even pijn om dat te horen, maar pff… wat een opluchting. Eindelijk kreeg ik de bevestiging: het was niet gek dat ik me ellendig voelde, het was niet gek dat ik mezelf zeldzaam lelijk vond. Ik was niet gek!
Toen ik mezelf een paar maanden later helemaal had vastgedraaid in een neerwaartse spiraal van roken, eten, drinken en proberen te vergeten, had ik opnieuw het geluk dat een vriendinnetje eerlijk tegen me durfde te zijn. Met gevaar voor eigen leven raadde ze me aan om een tijdje terug te gaan naar mijn ouders, omdat ik het overduidelijk niet trok in mijn eentje. Het leek haar verstandig om even terug naar de basis te gaan, en bij mijn ouders te verwerken wat me overkwam. Achteraf ben ik haar daar zó dankbaar voor. Als ze me op dat moment niet die spiegel had voorgehouden, was ik zeker nog dieper in de put geraakt. En dan was het veel lastiger geweest om er weer uit te komen.
Thuis behandelde ook mijn moeder me met haar bekende genadeloze eerlijkheid. In dit interview vertellen we samen hoe wij in ons gezin omgaan met ellende: hup, die kop uit het zand en de waarheid onder ogen zien, niet jammeren, elkaar niet sparen, maar wél samen keihard werken en op zoek gaan naar oplossingen. Voor anderen kan het soms misschien bot of hard overkomen, maar ik ben onwijs blij dat ik op deze manier ben opgevoed. Ook mijn beste vriendinnen zitten bijna allemaal op deze manier in elkaar. Het heeft me veel sterker gemaakt.
Ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken, maar ik denk dat kale(nde) meiden en vrouwen 1.000 keer meer hebben aan ouders en vriendinnen die hen kracht geven, in plaats van verdriet, medelijden of het-valt-wel-mee-praatjes. Op Instagram krijg ik vaak berichtjes van jonge meisjes die hun laatste plukken haar eraf willen halen, nog voordat alles is uitgevallen. Ze worden er doodongelukkig van om elke dag met het verlies geconfronteerd te worden. Het doet me echt verdriet als ze vertellen dat ze het toch niet doen, om hun ouders te sparen. Die willen het vaak (nog) niet. Ik snap die ouders wel, zij zijn natuurlijk ook verdrietig, of bang voor spijt of nare reacties. Maar zij vergeten iets belangrijks: angst en verdriet haalt ons juist verder onderuit! Geef ons liever moed en steun ons bij het maken van onze eigen keuzes. Het is juist hartstikke stoer als een meisje de waarheid omarmt en bewust kiest voor kaal. Dat is geen eindpunt, maar een nieuw begin.
Mijn nieuwe start begon toen ik geen energie meer hoefde te verspillen aan mooi weer spelen of mezelf groot houden, maar gewoon open kon zijn over mijn verdriet en wat ik nodig had. Ik voelde me zoveel beter toen ik met mijn moeder en vriendinnen op zoek ging naar andere manieren om er leuk uit te zien. Lekker naar de Albert Cuypmarkt voor sjaaltjes en oorbellen, samen hoeden passen, naar de haarwerkspecialist om te kijken wat er mogelijk was, nepwimpers en nieuwe make-up uitproberen… Door samen met mij te zoeken naar wat wél kon, hielpen deze sterke vrouwen mij om mezelf te accepteren. Dat heeft mij echt gered. Die kracht, die gun ik iedereen.
