“Na vier maanden chemo was ik er zó klaar mee om steeds overal haren te vinden, dat ik mijn moeder belde: scheer het er maar af. Elke dag die ellende onder de douche, steeds weer die plukken in mijn handen. Ik plakte ze aan de natte tegels om er vanaf te zijn. Mijn moeder is kapster en wilde me zelf scheren. We zagen er best tegenop, maar uiteindelijk het was een heel liefdevol moment. Van één pluk maakte ze een vlechtje, dat ze nog steeds bewaart in een lijstje.
Hoewel ik het nog best lang had kunnen rekken, wist ik dat ik uiteindelijk kaal zou worden. Mijn pruik lag dus al een tijdje klaar. Toen ik nog haren had, kwam mijn vriend Joost na zijn werk voor de grap de woonkamer in met dat ding op, daar moest ik ontzettend om lachen. We maakten een hilarische foto, hij leek echt op mij met die pruik op.
Kaal zijn was wel praktisch. Mijn hoofd was meteen droog na het douchen, ik hoefde geen klitten meer uit te kammen en mijn benen waren nog nooit zo mooi glad geweest. Maar het veranderde mijn uitstraling compleet: ineens was ik een kankerpatiënt. Vooral voor mijn ouders was dat heftig. Met pruik op leek ik minder ziek, maar ik kon er moeilijk aan wennen. Het voelde alsof ik een dode cavia op mijn hoofd had, hartstikke warm en onnatuurlijk. Ik droeg liever mutsjes, maar als ik daarmee over straat liep, kregen Joost en ik vaak van die bemoedigende knikjes. Dat vond ik wel confronterend.
Zelf kon ik er redelijk mee omgaan dat ik kaal was: je haar of je leven, dat is geen moeilijke keuze. Ik had er meer moeite mee dat ik zo zwaar werd. Door de Prednison zwol ik helemaal op, ik kreeg overal striae en bulten. Ik herkende mezelf niet meer. Mijn kleren stonden ook anders nu ik geen haar meer had, sommige shirtjes vond ik ineens te jongensachtig. Ik droeg vaker make-up of oorbellen om het geheel wat vrouwelijker te maken. Joost bleef zeggen dat hij nog steeds de oude Viora zag: ‘Je ogen zijn nog precies hetzelfde, daar kijk ik naar’, zei hij. Ik kon dat moeilijk geloven, maar het hielp wel. Ook de haptotherapie heeft mij goedgedaan. Ik ben nooit diep ongelukkig geweest als ik in de spiegel keek, ik richtte me vooral op de stip aan de horizon. Als de behandeling erop zat, zouden we op wereldreis gaan.
In april 2019 zijn we inderdaad een jaar gaan reizen. Een fantastische ervaring, die we nooit hadden gehad als ik niet ziek was geworden. Mijn haar is inmiddels weer lang, de kilo’s zijn eraf en het allerbelangrijkste: ik ben gezond. Voordat ik ziek werd, was ik een echte fit girl, altijd bezig met mijn gewicht en spieropbouw. Nu sport ik om een hele andere reden: ik wil het beste voor mijn lichaam. Ik vind het zó bijzonder dat alles weer functioneert. Door mijn ziekte is het tot mij doorgedrongen dat je geluk ineens voorbij kan zijn. Dat maakt me niet bang, maar dankbaar. Sinds kort coach ik anderen in het omgaan met tegenslag. Mijn ziekte heeft me zoveel gebracht. Het geluk dat ik nu voel, gun ik anderen ook.”
