Voordat mijn haar uitviel, was mijn leven TOP. Ik werkte bij een superleuk, jong bedrijf en woonde met een van m’n beste vriendinnetjes midden in de Pijp in Amsterdam. Op een doodnormale maandagochtend werd ik wakker met behoorlijk wat haar op mijn kussen. Als ik door mijn haren ging, had ik hele plukken haar in mijn handen. “Ach, het zal wel meevallen”, zeiden mijn collega’s en ik tegen elkaar. Maar in de dagen erna viel mijn haar steeds sneller uit. Aan het einde van de werkdag lag er ongeveer een halve pruik in de prullenbak onder mijn bureau. Drie weken later was ik helemaal kaal. Ik dacht dat de wereld verging, verschrikkelijk!

Mijn collega’s waren superlief en begripvol, dankzij hen durfde ik al heel snel zonder pruik op kantoor rond te lopen. Alleen als er klanten langskwamen, deed ik mijn pruik of sjaal op. Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen en deed mijn best om hard te werken, maar dat lukte totaal niet. Ik kon alleen maar aan mijn kale kop denken en stond zo ongeveer de hele dag buiten te roken en te piekeren. In het weekend ging ik keihard op stap om mijn ellende te vergeten. Wat niet lukte, natuurlijk!

Toen ik twee maanden kaal was, kreeg ik een mail van mijn huisgenootje/vriendinnetje vanuit het buitenland, waar ze op dat moment studeerde. Op een zakelijke toon meldde ze dat ze het huis wilde gaan verhuren aan expats. Ik kon kiezen: óf elke maand 300,- euro extra betalen, óf vertrekken. Of ik binnen een week kon laten weten wat het werd. Dat viel onwijs rauw op mijn dak. Ik zat middenin een rouwproces om mijn haar (want dat is precies wat het is, als je je haar verliest) en nu dit? Ik was er op z’n zachtst gezegd niet zo blij mee…

De volgende dag sprak ik met een ander vriendinnetje af in het park. Mij zouden ze niet klein krijgen, riep ik tegen iedereen, maar zij had wel door hoe ik me echt voelde en durfde er iets over te zeggen. Heel voorzichtig – ik was namelijk nogal licht ontvlambaar – gaf ze me het advies om de huur op te zeggen en een tijdje terug te gaan naar mijn ouders. Even op adem komen. Ze had gelijk, drie dagen later stond ik met al mijn spullen weer bij mijn ouders op de stoep.

Terug op het oude nest ging het langzaam beter. Ik dronk alleen nog in het weekend, at weer wat gezonder, sliep veel meer en begon een beetje te wennen aan mijn kale koppie. Net toen ik dacht dat ik alles weer een beetje op de rit had, moest ik op contractgesprek bij mijn baas. Het kwam heel hard aan toen hij zei dat mijn contract niet verlengd werd. Van binnen sloeg ik volledig op tilt: “NEEEE, niet óók nog mijn baan! Dit kan ik niet aan! Binnen zes maanden mijn haar, mijn baan, mijn huis en een van mijn beste vriendinnetjes kwijt… Dit overleef ik echt niet!” Et cetera, et cetera.

Vrijwel meteen daarna besloot ik: nu ga ik eens even alleen voor mezelf zorgen. Ik geef mezelf drie maanden om bij te komen, te wennen aan m’n nieuwe hoofd en te bedenken wat ik wil met mijn leven. En dat is precies wat ik heb gedaan: op de bank liggen, Netflix uitspelen, met vriendinnetjes afspreken en duizend keer per dag in de spiegel kijken. Zo vond ik mezelf weer terug.

And look at me now! Ik ben oprecht trots op mijn nieuwe look, heb nog steeds genoeg lieve vriendinnetjes, woon weer op mezelf in hartje  Utrecht en heb nu zelfs mijn werk gemaakt van mijn kale koppie. Tegen alle meisjes en vrouwen die ook worstelen met haarverlies en/of andere ellende, en denken dat het leven nooit meer leuk wordt, wil ik dit zeggen: HET KOMT GOED! Ik raakte binnen zes maanden bijna alles kwijt wat belangrijk voor me was, en dat bleek helemaal niet het einde van de wereld. Het was gewoon het begin van iets nieuws. Iets veel beters, zelfs!