Een kale vrouw, dat zie je niet vaak. Logisch dus, dat je opvalt als je zonder haar de straat op gaat. In de afgelopen drie jaar heb ik op straat zoveel verschillende blikken en reacties ontvangen, dat ik ze graag met je wil delen. Ontbreekt er nog eentje in mijn lijst? Mail me dan! Hebben wij baldies ook eens wat om over te roddelen.
Met stip op 1: de absolute klassieker, ook wel bekend als de kankerblik. Je bent kaal, dus je bent ziek, dus je gaat dood – en dat allemaal gevangen in één trieste blik: “Ach meisje, liefje, schatje toch, wat heftig dat je dit op zo’n jonge leeftijd moet meemaken.” Misschien vind je dat ik dit nogal bot verwoord, die mensen leven toch mee? Absoluut, maar ik zit niet te wachten op zo’n gezicht vol medelijden.
Tegen deze mensen zou ik dus willen zeggen: stop met conclusies trekken en maak je vooral geen zorgen om mij! Voor zover ik weet, ga ik nog heel lang mee. Komt allemaal goed, schatje! 🙂
Het overkomt mij best vaak dat mensen schrikken van mijn kale kop, maar ik kan niet ontkennen dat ik daar soms ook zelf een aandeel in heb. Als ik namelijk op het terras zit en ik zweet me een ongeluk, of mijn pruik zit niet goed, dan schaam ik me nergens voor en zet ik hem gewoon even af. Vooral de echte mensenkijkers, die rustig van hun uitzicht zitten te genieten, weten dan niet waar ze het moeten zoeken. Daar waren ze even niet op voorbereid! Hun schrikreactie zorgt er vaak voor dat ik bijna in m’n broek pies van het lachen.
Tegen hen wil ik één ding zeggen: sorry dat je schrok, maar ik zal nooit veranderen. Ik ben nou eenmaal kaal en het is gewoon té leuk om af en toe even iemand van zijn stuk te brengen.
Er zijn heel veel mensen die niet willen staren omdat ze dit onbeschoft of lullig vinden, maar zichzelf toch niet kunnen beheersen. Ze willen je geen slecht gevoel geven, maar hun nieuwsgierigheid is toch nét wat groter dan hun zelfbeheersing. Ik snap dat helemaal, want zelf kan ik het soms ook niet laten!
Toch wil ik ook tegen deze goedbedoelende mensen iets zeggen: ik waardeer je moeite, maar ik heb liever dat je één keer goed naar me kijkt, dan zes keer sneaky en net iets te lang. Wil je weten hoe je dat moet doen? Lees dan punt 7 even.
Kijken, wegkijken en vervolgens uitgebreid omkijken om te checken of ze het wel goed hebben gezien, of om (nóg erger) hun vriend(in) op mij te wijzen; van alle vormen van loeren en gapen is dit de variant waarvan ik het minst begrijp. Ik vraag mij echt af hoe mensen zo schaamteloos kunnen zijn, zonder zich ongemakkelijk te voelen. Kun je je dan echt niet voorstellen hoe dit voor een ander voelt? Ik vind het zo mega onbeschoft.
Tegen deze mensen wil ik graag zeggen: ik snap dat je kijkt, maar hou het gewoon bij één keer. Je hebt het goed gezien, ik ben kaal ja, dus kijk nou maar weer voor je en pas op: voor zover ik weet vergoed de zorgverzekering maar 7 fysiotherapie behandelingen.
Nauw verwant aan de schaamtelozen van hierboven zijn de mensen die me van top tot teen opnemen, om te onderzoeken wat er nou precies aan de hand is met mij. Is het een fashion statement, is het een ziekte, is er nog meer aan de hand dan alleen dat gevlekte of kale hoofd? Voor mij voelt het alsof ik hun kleding of schoenen aan heb – ontzettend ongemakkelijk.
Tegen deze mensen wil ik zeggen: voor zover ik weet is er (aan de buitenkant) niet heel veel meer mis met mij dan mijn bijzondere gevlekte hoofd. Jullie manier van staren valt heel erg op dus misschien is het een goed idee om een lesje subtiel staren te nemen. Of neem een bril zodat je het allemaal net even wat beter ziet.
Kleintjes die aan hun ouders vragen waarom ik kaal ben, vind ik echt om op te vreten! Ik vind het heerlijk dat ze zo open, eerlijk en nieuwsgierig zijn, ze houden zich totaal niet bezig met sensatiezucht, meningen of schaamte.
Tegen alle ouders wil ik daarom zeggen: motiveer de nieuwsgierigheid van je kinderen, want dit maakt ze juist zo leuk!
Er zijn ook mensen die me openlijk aankijken en daarbij oogcontact niet uit de weg gaan. Met hen heb ik eigenlijk, samen met kinderen, het minste moeite. Zij komen er gewoon voor uit dat ze naar me kijken. Voor hen ben ik geen rariteit of sensationeel gespreksonderwerp, maar gewoon een mens die toevallig opvalt.
Tegen deze mensen kan ik niets anders zeggen dan: ik heb respect voor je eerlijkheid, hier kunnen de meeste mensen nog wat leren. Toch zou ik ze ook nog iets willen meegeven: probeer iets meer rekening te houden met een ander, want niet iedereen zit op jouw openlijke interesse te wachten.
