Mama & ik

Veronique
Je mag er zeker over klagen als je dat wilt, ik heb ook enorm gehuild bij jou. Ik vind het vooral fijn dat ik jou kan helpen er mooi uit te zien. We zitten regelmatig via FaceTime samen sjaals te knopen.

Marie-Lou
Ik vind het ook fijn dat je mij daarbij helpt. Ik vaar blind op jouw adviezen, uiteindelijk heb ik toch een pruik aangeschaft. Ik draag hem graag, hij voelt als een muts en het staat toch wat minder ziek. Het afscheren van mijn haren vond ik wel een momentje, hoor. We deden het – net als bij jou – met zijn drietjes, je oudste zus Florine was er ook bij. Papa vluchtte de tuin in met onze kleinzoon, die wilde daar niet bij zijn. Toch viel het me achteraf mee, de stap er naartoe was moeilijker. Die eerste nacht had ik het wel vreselijk koud in bed, zonder mijn haren. Ik draag nu een pyjama, sokken, een muts én een sjaal als ik ga slapen, anders doe ik geen oog dicht. Ach, het zij zo. Ik vind mezelf niet zielig en jou ook niet trouwens.

Veronique
Het heeft mij echt geholpen dat je me nooit zielig vond. Als ik weer eens zat te balen, zei jij: ‘Kom op, Niek. We gaan het niet wéér de hele dag over jouw kale kop hebben’. Dat vond ik toen heel hard, maar het werkte wel. Daardoor ging ik ook denken: is dit echt het ergste dat me kan overkomen? Nu ben ik er helemaal oké mee.

Marie-Lou
Ik wilde jouw verdriet niet bagatelliseren, maar van medelijden is nog nooit iemand opgeknapt. Ik vond het wel moeilijk om je met jezelf te zien worstelen. Elke pluk die je verloor, deelde je met mij via de app. En ondertussen maar zuipen, roken en eten om het te vergeten. Toch wende je nieuwe uiterlijk ontzettend snel, maar dat kwam ook omdat we meteen in actie kwamen. Niet lullen maar poetsen. Binnen drie weken had je je eerste pruik. 

Veronique

Een van de eerste keren dat ik met die pruik – Tina noemde ik haar – in de kroeg was, gaf een jongen me een wilde aai over mijn bol, waardoor ze van mijn hoofd viel. Ik schrok me kapot. Maar iedereen reageerde superchill. Daarna ben ik meer gaan durven. Nu ga ik ook zonder pruik op stap, maar zonder getekende wenkbrauwen zul je mij nooit in het openbaar zien.

Marie-Lou

Je gooide al binnen een week nadat je je kaal had laten scheren, een foto van je gladde koppie op Instagram. Zelf maakte ik ook binnen een week een appgroep aan om mijn diagnose bekend te maken. ‘Maak er alsjeblieft geen drama van, want van sentimenteel gedoe is nog nooit een tumorcel gestorven’, schreef ik. Ik vind het belangrijk om te blijven relativeren. Jij bent niet ziek en ik word hopelijk weer beter.

Veronique
Zo voelen wij dat, maar anderen zien ons anders. Weet je nog dat we afgelopen najaar samen gingen wandelen? Twee kale vrouwen op pad, iedereen keek ons na.

Marie-Lou
Ja, het leek wel een uitje van de plaatselijke kankervereniging. Ik voelde me zo bekeken, sindsdien begrijp ik jou nog beter. Ik vind het ongelofelijk stoer dat je op Instagram zo open en eerlijk bent, dwars tegen dat picture perfect-gedoe in. Dat jij ook die rare, kale plekken op je hoofd gewoon laat zien, maakt mij trots. Jij haalt hier iets ontzettends moois uit, het heeft je karakter versterkt. De dikke laag plamuur die je soms op je gezicht smeert, heb je wat mij betreft dan ook echt niet nodig. Maar ik geef toe: wenkbrauwen doen veel met je gezichtsuitdrukking. Al dacht ik in het begin bij jou weleens: kijk niet zo verbaasd.

Veronique
Waarom heb je dat nooit gezegd, mam? Pas bij de tatoeëerder kwam ik erachter dat ik mijn wenkbrauwen negen maanden een centimeter te hoog had getekend. 

Marie-Lou
Wist ik veel dat dat daardoor kwam. Zelf teken ik nooit wenkbrauwen. Niet nodig vind ik, mijn bril zit ervoor. En mascara gebruikte ik toch al nooit, want dat moet je er ’s avonds allemaal weer afhalen. Veel teveel gedoe. Ik vind uiterlijk op mijn leeftijd minder belangrijk. Al geef ik toe dat ik niet graag naar mijn kale hoofd kijk. Het mijne is minder mooi dan het jouwe.

Veronique
Onzin, mam. Ik heb mijn mooie ronde schedel van jou, dat kun je nu duidelijk zien.

Marie-Lou
Ja, maar bij jou zit er wel iets jongers onder hè… Jij bent kaal prachtig. Wat ik lastig vind, is dat ik mezelf niet meer herken. Ik zie er ziek uit, terwijl ik me zo niet voel. Deze look past gewoon niet bij me. Ik ga alleen kaal onder de douche – dat is trouwens wel echt héérlijk zonder haar, die warme straal recht op je schedel. Vind je niet?

Veronique
Ja dat is superlekker! Superirritant daarentegen dat we ook geen neusharen meer hebben en dus een constante loopneus hebben zodra we buiten komen. En dan in de supermarkt een mondkapje op moeten, heel onhandig.

Marie-Lou
Wat ik vervelender voor jou vind, is dat jouw alopecia bij kerels toch vaak een afknapper is. Vroeger had je er tien aan elke vinger, dat hoeft nou ook weer niet, maar ik zou het je gunnen dat ze er wat gemakkelijker mee omgaan.

Veronique
Dat wordt wel beter hoor, waarschijnlijk omdat ik er zelf ook wat meer ontspannen mee omga. In het begin gooide ik zowat bij de eerste date mijn pruik al op tafel: dit ben ik, take it or leave it. Dat was misschien wel intimiderend, haha! Nu laat ik na een tijdje eerst een keer een foto zien, of ik vertel eerst wat alopecia is, voordat ik mijn pruik afzet. Hoewel mijn haar nu weer begint te groeien, houd ik het kort zolang het niet overal terug is. Ik zou het totaal niet erg vinden als ik de rest van mijn leven kaal blijf. Dat ik eerder kaal ben dan papa, heeft me een leuker mens gemaakt. Ik vind het nog steeds leuk om er goed uit te zien, maar het is niet meer zaligmakend.”