Als puber was ik vreselijk onzeker. Over alles! Dik, lelijk en dom; zo zag ik mezelf. Iedereen om me heen zat op het hbo of de universiteit, ik was de enige mbo’er. Er was eigenlijk niks waarvan ik dacht: zo, lekker wijf, jij bent goed bezig. Die onzekerheid werd stukken minder toen ik op mijn 19^e in een Utrechtse kroeg ging werken. Opeens kreeg ik superveel aandacht van jongens. Man, wat was dat lekker, die bevestiging! Toch kwam ik er na een tijdje wel achter dat al die korte flings mijn onzekerheid niet helemaal wegnamen: uiteindelijk waren het meestal oppervlakkige ontmoetingen, die vooral om uiterlijk draaiden. Net toen ik begon in te zien dat alléén seks ook niet zaligmakend is en ik wat serieuzer begon te daten, werd ik kaal. De. Hel. Al het zelfvertrouwen dat ik dankzij de kroeg had opgebouwd, werd in twee weken weer volledig afgebroken. I was back at square one.

Eén ding wist ik zeker: mijn haarverlies ging mijn liefdesleven niet verpesten. Op datingapps plaatste ik foto’s van mezelf met pruik: zo maakte ik de eerste indruk die ik graag wilde maken. Later kon ik dan zelf bepalen wanneer en hoe ik vertelde dat ik kaal was. Pogingen om ook met foto’s van mijn kale hoofd een leuke date te scoren, liepen uit op een ramp: er reageerden alleen vieze, oude mannetjes. Het maakte iets heel pijnlijks duidelijk: kaal zijn had wel degelijk invloed op hoe ik in de markt lag – in elk geval in de wereld van online dating, waar iedereen afgaat op uiterlijk. Als ik ooit nog een leuke date wilde, moest ik mijn pruik ophouden. Het moment van de waarheid kwam dan later wel, als we elkaar in het echt zagen.

In het begin had ik geen idee hoe ik mijn dates de waarheid moest vertellen. Ik heb nog steeds medelijden met de eerste jongen met wie ik afsprak. Arme gozer…! Ik had hem van tevoren niet verteld dat ik kaal was, het leek me beter om dat tijdens onze date te doen. Omdat ik niet wilde laten merken hoe afschuwelijk onzeker ik erover was, gooide ik het met een hoop bombarie op tafel. ‘Wil je het zien?’, vroeg ik. Voordat ook maar een béétje tot hem was doorgedrongen wat ik had gezegd, lag mijn pruik al op tafel. Na die eerste date hoorde ik nooit weer wat van hem. En dat vond ik nog gek ook.

Ook in de kroeg merkte ik al snel dat mijn kansen verkeken waren met een kaal koppie. Omdat het nou eenmaal bloedheet is in een kroeg, zette ik mij pruik meestal vrij snel af: liever een leuke avond dan kapot gaan van de hitte. Maar het gevolg: nul-komma-nul interesse van de heren. Als je jarenlang alleen maar hoeft te knipperen met je ogen om aandacht te krijgen, dan is het zó raar om ineens uit de gratie te zijn. Raar, maar vooral ook pijnlijk. Op een avond was ik er zo klaar mee, dat ik besloot mijn pruik dan maar op te houden. Het had meteen effect: ik leerde een superleuke jongen kennen. Maar toen we besloten om samen naar huis te gaan, kon ik er niet meer onderuit. Het voelde zo raar dat hij nog niet wist dat ik kaal was, dat ik het toch maar vertelde. Hij reageerde fantastisch: ‘Ja, dus? Je bent toch leuk, wat maakt dat nou uit?’. En toen gaf hij me een knuffel. Wauw!

Eenmaal in bed merkte ik dat er helaas meer voor nodig was dan een fijne vent, om ervoor te zorgen dat ik me weer net zo vrij en vrouwelijk voelde als vroeger. Híj kon er dan wel geen punt van maken dat ik kaal was, maar míj kon het wel schelen! Hoewel ik mijn best deed om te doen alsof het mij ook niet boeide, voelde ik me allesbehalve mooi tijdens de seks. Het maakte me zo onzeker dat ik gewoon vergat om te genieten. Na hem ontmoette ik nog verschillende andere leuke jongens die er totaal geen probleem mee hadden dat ik kaal was. Maar eenmaal in bed lag ik mezelf toch enorm in de weg. Ik kon alleen maar denken: ‘Vindt hij me wel sexy genoeg?’. Nou, ik kan je vertellen: dan is de lol er snel vanaf. 

Na ruim 2,5 jaar ploeteren op datinggebied heb ik De Ware nog steeds niet gevonden. Inmiddels hebben al mijn vriendinnen verkering, ze wonen samen en beginnen aan kinderen. Ik zou liegen als ik zei dat ik graag single blijf. Ik wil heel graag een leuke vent, die me mooi vindt zoals ik ben en bij wie ik echt mezelf durf te zijn. Het blijft moeilijk om mezelf helemaal bloot te geven, na iedere mislukte date moet ik mezelf toch weer bij elkaar rapen. Soms gaan er maanden overheen voordat ik het weer aandurf. Gelukkig weet ik wel steeds beter hoe ik mijn verhaal een beetje subtiel kan brengen, ik smijt mijn pruik niet meer zomaar op tafel. Dat ik geen mannen meer wegjaag voordat de date überhaupt is begonnen, is in elk geval al een goed begin ?